سی و یک شب

خانم جاسوس هم رفت! ده سال حبس اش شد 300 میلیون و پرداخت شد و با هواپیمای اختصاصی رفت و قرار است رییس جمهور فرانسه در کاخ الیزه رسما از او استقبال کند.
یک هفته قبلش هم به طور کاملا اتفاقی، کاکاوند نامی که اتفاقا در فرانسه زندانی بود ،‌آزاد شد و کلی هم بر روی دیپلماسی مقاوت تاکید کردند.
این وسط فقط معلوم نشد روسیاهی برای چه کسی باقی ماند.
برای مایی که همان موقع اتهاماتی که به او می زدند را خنده دار می دانستیم.یا برای آنهایی که ما را متهم به بدبینی و یا دارای تعلقات جناحی می دانستند.
مشکل آدمهایی مثل ما این است که حاضر نیستیم چند صدبار از یک سوراخ گزیده شویم.وقتی امثال رکساناها و ملوان انگلیسی را آن گونه بدرقه می کنند،‌نتیجه می گیریم که اینها مرد این کارها نیستند!
مشکل ما این است که از فرستادن ایمیل و گفته فلان منبع آگاه نتیجه نمی گیریم که چه جاسوسی عظیمی رخ داده.
مشکل ما این است که فقط کمی بیش از دیگران ،آینده را می بینیم.
مشکل ما این است که با گزارشهای سیمای میلی و آنچه رسانه های پرتعداد در اسم اصول گرا به خوردمان می دهند، قانع نمی شویم و مغزمان را شستشو نمی دهیم.
ولی باور کنید که ما یک شبه به این مشکل ها دچار نشده ایم.از بس از این سوراخ ها گزیده شدیم،‌با آنها مشکل پیدا کردیم.و الا تا همین سال گذشته ؛‌کم و زیاد،‌ این قرائتهای رسمی را قبول می کردیم و برایش راهپیمایی هم می رفتیم.
فقط دلم برای دو دسته زیاد می سوزد.یکی همان هایی که هنوز می خواهند از شک فرار کنند .چون واقعا ورطه هولناکی است و باید در آن اهل عزم و اراده و توکل باشی و دنیا را بر مدار راحت طلبی و اطمینان به خوراک های رسانه ای داخلی و خارجی نگذرانی .
دسته دوم هم آنهایی که روزی در این کشور کیا و بیایی داشتند.برخی شان انقلاب دوم کردند و برخی تا بالاترین مشاغل دولتی و مجلسی رفتند ،‌اما امروز که بر علیه برخی شان حتی به اندازه همان ایمیلی که خانم ریس زده بود هم مدرک وجود ندارد،‌ ولی به اندازه یک صدم او از مهرورزی و رافت اسلامی برخوردار نمی شوند و باید در زندان به امید فرداها باشند.